Gospodarka Malezji od 1970 roku przekształciła się z opartej głównie na eksporcie surowców (gumy i cyny) do jednej z najsilniejszych, najbardziej zróżnicowanych i najszybciej rozwijających się w Azji Południowo-Wschodniej. Produkcja pierwotna pozostaje ważna: kraj jest głównym producentem kauczuku i oleju palmowego, eksportuje znaczne ilości ropy naftowej i gazu ziemnego oraz jest jednym z największych na świecie źródeł komercyjnego drewna liściastego. Coraz częściej jednak Malezja kładzie nacisk na produkcję zorientowaną na eksport, aby napędzać swój wzrost gospodarczy. Wykorzystując komparatywne zalety stosunkowo niedrogiej, ale wykształconej siły roboczej, dobrze rozwiniętej infrastruktury, stabilności politycznej i niedowartościowanej waluty, Malezja przyciągnęła znaczne inwestycje zagraniczne, zwłaszcza z Japonii i Tajwanu.
Od wczesnych lat 70. rząd promował społeczną i gospodarczą strategię restrukturyzacji, najpierw znaną jako Nowa Polityka Gospodarcza (NEP), a później jako Nowa Polityka Rozwoju (NDP), która dążyła do osiągnięcia równowagi między celami wzrostu gospodarczego i redystrybucja bogactwa. Gospodarka Malezji od dawna jest zdominowana przez mniejszości chińskie i południowoazjatyckie. Celem NEP i NPR było zapewnienie Malajom i innym rdzennym grupom większych możliwości ekonomicznych oraz rozwijanie ich umiejętności zarządzania i przedsiębiorczości. Oficjalna polityka gospodarcza zachęciła również sektor prywatny do przyjęcia większej roli w procesie restrukturyzacji. Głównym elementem tej polityki była prywatyzacja wielu działań sektora publicznego, w tym państwowych kolei, linii lotniczych, producentów samochodów, firm telekomunikacyjnych i energetycznych.